धूर...

अवतीभवती सतत जे घडतं आहे
त्याला वास्तव म्हणतात ;
ते बघून आपल्या आत जे घडतं
त्याला विस्तव म्हणतात !

विस्तव जर बाहेर पेटू शकला ,
तर निदान तो जाळून टाकील
बाहेरच्या वास्तवाची थोडीतरी घाण ;
पण विस्तव तर आतच धुमसतोय ,
आपल्यालाच हळूहळू गुदमरून टाकीत !

अशाही धुमसणाऱ्या परिस्थितीत
आपली धडपड
धूर बाहेर दिसू नये म्हणून !
धूर बाहेर दिसला तर
दांड्ग्यांच्या दहशतीचा धोका घेरील !
धूर न दिसू देणं
हेच लक्षण सुसंस्कृत असण्यचं
हे आता सगळ्यांनीच मान्य केलंय !

विस्तव आत धुमसतोय ,
श्वास धुराने घुसमटतोय ,
गुदमरत असताना एकच आशा धीर देतेय :
आतला विस्तव एक दिवस इतक पेतेल
की काही नाही तरी निदान
सुसंस्कृतपण आपलं त्यात जळून जाईल !